Polscy lekarze na emigracji stają się elitą swoich drugich ojczyzn. Przy tym nie zapominają o korzeniach. Podtrzymują więzi z Polską, ale także współpracują ze sobą. Opowiadają o swoich doświadczeniach, drodze, ale także o motywacji, by wymagającą pracę zawodową łączyć z aktywności społeczną.
Lekarze od ponad 200 lat stanowią ważną część polskiej emigracji. Emigracja lekarzy na większą skalę zaczęła się w czasie zaborów, wojen i wichrów dziejowych. Dziś decydują o tym głównie czynniki ekonomiczne oraz możliwość realizacji kariery naukowej za granicą. Polscy lekarze, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, stają się elitą swoich drugich ojczyzn, ale nie zapominają o korzeniach i kraju przodków.
By podkreślić rolę lekarzy w społeczności Polaków za granicą, Ministerstwo Spraw Zagranicznych wydało książkę „Polscy medycy światu”. Opisano w niej sylwetki kilkudziesięciu wybitnych lekarzy o polskim rodowodzie pracujących na różnych kontynentach i w różnych częściach świata. Łączy ich to, że chcieli bezinteresownie nieść pomoc medyczną i służyć drugiemu człowiekowi. Równocześnie rozumieli polskość i oddanie sprawie narodowej jako codzienne poświęcenie praktyce i idei niesienia pomocy. W podcaście prezentujemy sylwetki polskich lekarzy pracujących za granicą współcześnie, którzy spotkali się na VII Kongresie Polonii Medycznej w Krakowie.